[poezja] Do nikogo

Do nikogo

gdy wychodziłeś
mogłeś trzasnąć drzwiami

wiedziałeś że zamykają się tak dyskretnie

wybiegłbym za tobą
przemoknięty łzami

wiedziałeś że czasem płaczę we śnie

mogłeś upuścić szklankę
odkręcić wodę i włączyć czajnik
zaświecić światła w całym domu
nastawić budzik

wiedziałeś że lubię spacerować nocą
i śledzić satelity w kosmosie

mogłeś zostawić
słowo na kartce
odciski opuszek na przepoconej kołdrze
zapach tanich perfum i przesłodzonej kawy

znów popełniłeś
zbrodnię doskonałą
bez świadków naocznych
i narzędzi zbrodni
a chciałem ci tylko powiedzieć

szerokiej drogi

chciałem wydusić z siebie

wszystkiego najlepszego

Bardzo nostalgiczny, czuły i przejmujący wiersz... Gratuluję!

Dziękuję. Pisało go z myślą o oddaniu właśnie nostalgii. Jeśli mi się udało, to super.

Dzieciaku, to jest naprawdę dobre Przeczytałam trzy razy... i za każdym razem odkrywam coś nowego. Taki mgielny cień smutku i tęsknoty, nostalgiczne marzenie o czymś co się nie zdarzyło...