Konkurs na tryptyk - do 30 listopada 2011

Bardzo brakuje mi weny i inspiracji...
Ogłaszam więc konkurs na dueto-tryptyk.
Może być w formie obrazu (rysunek, fotografia), może być w formie poezji, może też być w formie prozy, warunek jest taki, że oprócz formy podstawowej musi być coś plus.

Jeśli obraz to dwa i tekst (poezja lub proza), może być historia obrazów na przykład,
jeśli poezja to dwa wiersze i proza lub obraz,
jeśli proza to też dwa krótkie!!! opowiadania (max 500 wyrazów na utwór...) plus poezja lub obraz.

Można również mieszać style, formy itd... Czyli np. przedstawić obraz z naniesionym tekstem , albo utwór prozą z dwoma wierszami... Itd... .

Tematyka dowolna.

Wiem, że nie jest to łatwe zadanie, ale...

Czas do 30 listopada 2011. Zwycięzca zostanie wyłoniony w drodze głosowania za pomocą ankiety między 1, a 10 grudnia.
W nagrodę książka. Jaka, się okaże. Zostanie wysłana przed świętami

Do dzieła

Abi, gdzie należy umieścić ewentualny zestaw konkursowy? Czy po upływie 2 tygodni dostałaś chociaż jedną pracę? Mam wrażenie, że trochę wystraszyłaś kandydatów Ciężko wydusić z naszego Strychu jeden wiersz konkursowy a ty Ty i poezja, i proza, o obrazach nie wspomnę Ale może panikuję

mi chodzi ten konkurs po głowie, ale nie wiem kiedy wenę zbiorę aczkolwiek pamiętam, że jest i o terminie ... może się uda, ale brak mi jeszcze pomysła, choć wiem juz w jakiej formie chciałbym umieścić tryptyk.

Zuziu to nic strasznego... Ale nie wiem, czy nie trzeba będzie przedłużyć...

Prace? No myślałam, żeby tu może?

Ja poproszę o przedłużenie

Dobrze . Zobaczymy czy komuś się uda do 30 listopada?
Ale ewentualnie do końca roku co?

Ja raczej myślałam do Mikołajek

Ja też mam ochotę coś napisać W sumie coś tam już mam, muszę tylko dopełnić to dwoma utworami.

A czy może być to w takiej formie:jeden obraz w którym zawarte są dwa obrazy i wiersz?

A może

A no to ja już mam tylko może jeszcze nie będę wstawiać ,bo będzie taki samotny

MĄDRALA, idziesz na łatwiznę. Ja nie mam ani talentu ani możliwości obrazowych i z góry mam przechlapane Muszę napisać jedną prozę i dwa wiersz albo odwrotnie A ty pstryk i już cudo Protestuję

Nie takie znowu pstryk. Cały dzień myślałam.Trzy godziny pracowałam z małymi przerwami a i tak nie do końca jestem zadowolona bo mam problemy z pisaniem wierszy a ten wiersz powstawał razem z obrazem więc nie wiem. Sami ocenicie. A z Twoim talentem Zuziu na pewno szybko się z tym uporasz.

To mam wstawić? bo dla mnie w sumie bez różnicy tylko nie chce poganiać

Przykładowo skompilowałam tematycznie kawałek prozy i dwa wiersze - bo lubię aby zestaw miał sens. Abi, Ruda czy coś takiego może być? Wrzuciłam to na razie do swojej szuflady

Jak ja Was lubię straszyć


UMARŁ ŚWIAT NIECH ŻYJE ŚWIAT

Czerwcowe słońce ciepłymi falami zapachów otulało moją napiętą jak struna postać. Patrzyłam na ciemną linię lasu, zielone pola przecięte niebieską wstążką kanału i strach jak niewidzialne więzy zaciskał mi krtań, wibrował w ciężko dyszącej piersi. Ten sielski obrazek zasnuwała gdzieś na krańcach świadomości mgła panicznego lęku, biła ciężkim rytmem chorego ,starego serca.
Budziłam się z krzykiem, zlana potem i drżąca od nieznanego niebezpieczeństwa. Już od kilku lat miałam nadzieję, że ten dziwny, straszny sen był tylko refleksem moich ciężkich przeżyć .Niestety, wracał jak bumerang, niszcząc wypracowany spokój i złudny polor stabilizacji.
Właściwie były dwa sny. Jeden z tym pięknym czerwcowym dniem, drugi natomiast ukazywał już konkret sennej zmory z pierwszego. Cała okolica zalana po horyzont ciemną, zbełtaną masą wody. Mała tratwa, sklecona z wejściowych drzwi i mocny drążek wciśnięty w środek szpary wydłubanej tępą siekierką był jedynym elementem dającym nadzieję na pozostanie na powierzchni tego koszmaru. Moja córka przytulona do drążka, zawinięta w kilka kołder i ja stojąca na brzegu tratwy, usiłująca drugim drążkiem sterować w stronę ledwo widocznych wzgórz. Na najwyższym stała przeciwpożarowa wieża zbudowana z solidnych belek. Była naszą nadzieją, ale gdy już dobijałam do jej śliskich stopni, sen kończył się, a ja jęcząc długo leżałam nie mogąc zasnąć.
I tak mijały kolejne lata, kolejne czerwce, świat od czasu do czasu potrząsał straszakiem powodzi, trzęsień ziemi i wybuchami wulkanów. Obrastałam w coraz ładniejsze wnętrza, droższe i wygodniejsze meble, stosy interesujących książek i bardziej markowe ciuchy. Moja córka stawała się wyższa, ładniejsza i bardziej przemądrzała /jakby to było jeszcze możliwe/. Sny śniły mi się całkiem normalne, a czasami nawet bardzo nieprzyzwoite.
Do dziś! Zapadłam w sen, mimo wszelkich prób utrzymania świadomości.
Znów stałam przed domem na wzgórzu /jeszcze go nie zbudowałam i raczej było to mało prawdopodobne/. Słońce zachodziło czerwoną łuną, ciemne chmury chowały się gdzieś pod horyzontem i tylko cienkie smugi cięły szkarłatną kulę na pojedyncze plasterki. Ostatni goście machali w moją stronę a ja po raz setny zaśpiewałam –jak ja nie lubię zmywać . Moja córka krzyknęła z głębi pokoju – na imieniny kupię ci wreszcie zmywarkę! Akurat..sama sobie kupię. Jak to bywa we śnie, przeskoczyłam tą nielubianą czynność .Cały czas miałam świadomość snu, najdziwniejszy był jednak brak tego potwornego strachu. Ucieszyłam się, wszystko będzie dobrze. Nie było dobrze! Szłam korytarzem nadsłuchując i dopiero po chwili zorientowałam się w czym rzecz. Było cicho, za cicho!
Wieś w czerwcową noc to cała gama dźwięków. Psy szczekają, świergolą nocne ptaki, samochody wracają po całodniowych balangach, głośny śmiech młodych przetacza się po oknach otwartych na świeże powietrze końca wiosny. Ja nie słyszałam nic. Karolina spała na piętrze, zawsze wierciła się na tym antycznym łóżku, trzeszczało jak najstarsza teściowa.
Cisza otaczała mnie jak kokon olbrzymiej larwy. Otworzyłam szerokie, podwójne drzwi, zeszłam po schodach tarasu i popatrzyłam w kierunku wsi. Światła głównej ulicy ledwo przebijały się przez gęstą mgłę. Co dziwniejsze, tumany kończyły się tuż pod bramą naszego podwórka. Nogi zatrzęsły pode mną, nie to nie nogi, to ziemia zadrgała jakby olbrzymi kret próbował uwolnić się i zrobić wielki kopiec na moim zadbanym trawniku. Po chwili kret przesunął się w stronę wsi, urósł i nagle domy moich sąsiadów i rodziny z bezszelestnym, miękkim wdziękiem dobranocki zaczęły zapadać się w głąb ziemi. Wysokie drzewa i betonowe słupy elektrycznej trakcji przez chwilę wynurzały się z głębin, sypiąc ciemnym pióropuszem ziemi, a potem spływały w głąb olbrzymiego kanionu który kilka sekund wcześniej był moją rodzinną wioską. Na szczęście obudziłam się…. Na szczęście?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ARMAGEDON – 10.000 lat p.n.e.

Czy widzisz Tiamat to co ja
czy widzisz senny koszmar na krańcach widnokręgu
Orion ucieka przed Wielkiego Wozu przeznaczeniem
Selene potrząsa gwiazdami jak figowym drzewkiem

niebo zwinęło kotarę czerni
złotym pyłem sypnęło w oczy dinozaurom
oślepiło mamuty , obudziło szablo zębne tygrysy
i uderzył piorunem w twoje trzewia Tiamat

zadrżały i pękły twoje piersi
bluznęły ogniem usta, nozdrza parą w stratosferę
uniosły oceanów falę jak surfing podniebny
a w puste dno meteory uderzały bezgłośnym staccato

czarnym woalem zakryłaś
popiołem zadusznym posypałaś żywe i nieżywe
śniegiem budujesz grobowiec pod lodowcem białym
wschody i zachody zabrałaś, zielone w błoto czasu odpłynęło

Twój Armagedon na tysiąc lat
twoje ziarna uśpione siłę budują w ciemnościach
słońce jak ogrodniczka złotymi rękoma obudzi
zieloną planetę... aż spełni się czasu następna odsłona
21 grudnia rok 2012


Wigilia, 24.12.2012

I co ci zostanie po wielkich pragnieniach
ten pierwszy poranek, ten ostatni wieczór
ta plama słoneczna co biegnie po ścianie
to mleko rozlane jak mgławic początki
gdy złapiesz dzieciaka
i wrzucisz
w ciemność piwnicy
ostatniej nadziei, ostatniego tchnienia
uciekać, uciekać przed klątwą jasności
i co ci zostanie, modlitwa dziecinna
aniele mój stróżu, ratuj skrzydłem białym
może nie zapomnę
wiosny
może nie zapomnę
twoich wspomnień, moich wielkich pragnień
gdy skurczy się świat do jednego planu
ognisko pod wzgórzem, dom pod lasu cieniem
i ostatnia książka której nie przeczytam

Wow ! Nie napisałam w regulaminie, ale...
Właściwie sama nie wiem... Można komentować, czy dopiero po/podczas głosowaniu?

Ruda...jesteś WIELKA!
To jest coś co kupuję bez jakichkolwiek rozdrobnień. Czysty dualizm, taniec Jin-Jang i jeszcze materia słowa.

Dla mnie...bomba.

Sprawiłeś że moja blada twarz oblała się purpurowym rumieńcem Dziękuje
To skoro już komentujemy to chciałam powiedzieć że opowiadanie Zuzi bardzo mi się podoba.Opisy otoczenia są bardzo obrazowe a przy czytaniu momentu o tej ciszy przeszedł mnie dreszcz.Cisza zawsze mnie przerażała.Super Zuziu.

Ruda, Twoje duo-tri jest jak gra na skrzypcach, mogę tylko podziwiać ale w życiu się nie nauczę Mam nadzieję, że dołączy do nas parę arcydzieł. Śmiało, choć Ruda tak wysoko ustawiła poprzeczkę

No co tam?Gdzie reszta prac?

Chyba zostaniemy same na placu boju bo reszta to tylko obiecanki macanki

Wiesz co Rudzielcu, chyba nawet głosować będziemy jedna na drugą. Dopóki nikt Ich do niczego nie zmusza, to gwarno i radośnie. Każdy konkurs to CISZA NA PLANIE. Może musimy dojrzeć do głębszych rozwiązań.
Wesołych Andrzejków

Miałam nadzieję na jakiś świąteczny konkurs, ale chyba sobie wszyscy odpuścili Panowie artyści, kochane artystki Siedzę na tym Strychu, wyglądam przez okienko. Pada deszcz, na spacer nie można, odezwijcie się do Zuzi Nawet się pokłóćcie, ale niech się trochę dzieje do jasnej anielki

Ja chętnie z tobą porozmawiam:) jak masz pomysł na konkurs świąteczny to pisz, może znajdą się chętni. Ja na pewno