a kiedy zapomnisz...

a kiedy zapomnisz jak szumiały drzewa
w cierniach poszukując blasku własnej twarzy
każdy cichy szelest jak koszmar dojrzewa
bo anioł się spóźnił miast stać ci na straży

i gdy w każdej kropli twojego oddechu
zamierała rozpacz słów o bezradności
znów nastanie ciemność zbędnego pośpiechu
krusząc nadchodzący sen o cierpliwości

choćby anioł wrócił by utulić łkanie
łagodnością skrzydeł przybył po swe dzieci
na próżno szukając – śmierć u boku stanie
w ciszy drżących dzwonów odchodzą poeci

Mario, przepiękny wiersz. Chyba jednak anioł poezji stał u Twego boku Trochę smutny,melancholijny, chwyta za serce.
Pozdrowienia, dobrze że jesteś

Ładny faktycznie. W epoce romantyzmu zrobiłby furorę. Dziś tego typu poezja wywołuje jedynie uśmiech politowania. Wiem, bo sam kiedyś przez to przeszedłem,pisałem podobnie a moje próby "wyjścia" z czymś podobnym do ludzi kończyły się fiaskiem.

Dobrze jednak, że na strychu nie obowiązuje ta zasada "dnia dzisiejszego" i ogólnie panujące trendy. Można bowiem poczuć się trochę jak...w wehikule czasu.

Niestety, w każdym czasie i w każdej dziedzinie istnieje potwór zwany "modą". Indywidualność, która nie jest na tyle silna psychicznie żeby się jej oprzeć, ginie lub jej ulega. Myślę, że wielu zbyt wrażliwych twórców zostało docenionych dopiero jak przyszła moda na ich styl tworzenia. A przecież najpiękniejsza jest różnorodność. Tak Medarcie, powinniśmy się cieszyć z tolerancyjnej i wyrozumiałej atmosfery na Strychu. Mam nadzieję, że przetrwa jak najdłużej.

Pewnie, że przetrwa.

Mario - bardzo mi się podoba ten wiersz . Jest spokojny, ciepły, ale i smutny...

bardzo fajny i spójny wiersz, okropnie mi się podoba

W sumie nic nowego nie dodam-i mnie się podoba