Ciemność już mnie nie ogranicza

Ciemność już mnie nie ogranicza.

Daję się wchłonąć w ten czarny świat,
by opływał mnie jak balsam,
choć dawniej były to twoje dłonie
w oddechu pełnym obietnic.

Dziś nauczyłam się
niczego nie oczekiwać,
bo tak jest lżej.

Po upadkach wstaję twardsza
niż skały, w które zamieniam serce
za każdym razem, gdy przestajesz wołać.

Wypaliłam twoje imię na skórze
jak talizman, a ty kolejny raz
ścierasz mi uśmiech z ust mówiąc
"Jutro nastanie dzień."

...ale ciemność już mnie nie ogranicza!
Zanurzam się w tę obojętność,
bo tak jest łatwiej,
(tylko dni jakieś płaskie).

Rzeczywistość ciska mi pod nogi
naprawdę wiele,
więc zawołam głośno - będę brać!
(a znacznie ciszej dodam)
Lecz nie przyjmuję ochłapów...!

bardzo ekspresyjny wiersz.
Taki trochę inny niż Twoje dotychczas.
Podoba mi się Smile

Ps. Nie myślałaś o pisaniu tekstów do piosenek...czasem czytając Twoje wiersze mam wrażenie, że tylko melodii brak ... Wink

(tzn to był komplement, tzn. jest)

Dziękuję... :-) Owszem, myślałam, raz mi się nawet zdarzyło napisać tekst do muzyki pewnego zespołu z moich okolic, niestety zespół wkrótce potem się rozpadł.
A tekst owszem, nieco inny, alem i ja już chyba nie ta sama :-)

Zastanawiam się, czy konieczna jest interpunkcja, zwłaszcza na końcach wersów... Może się już odzwyczaiłam, ale mi przeszkadzają te przecinki Very Happy

.

abigail napisał:: Może się już odzwyczaiłam, ale mi przeszkadzają te przecinki .

Mario, miałam nadzieję że dasz ten wiersz do działu konkursów, przenieśliśmy tam z Marttim swoje propozycje Shocked

I na dodatek trochę przerobiła go, żeby zmylić naszą czujność Smile

He he :-) Tak naprawdę to jest wersja dopieszczona i oryginalna, a była przeze mnie zmieniona na nośniki miłości tylko do tego konkursu... :-)

Za to ten nowszy wiersz, 365 był napisany do konkursu w temacie kwiatostan, na Ios-ie, ale że nikt więcej nie napisał...

» Oto czemu mnie nie było: