Jesień

Poranek jak modlitwa dziękczynna za ciepło słońca
stare sny i nowe w ciszy gdy braknie pytań
Ponad sosnowym lasem strzelają w górę czupryny brzóz
polną drogą jedzie samochód mija ścieżkę do domu

Jesień wita się ze mną na progu
w świątyni leśnej zapalam kadzidła czasu
tlą się wątpliwości i błękit nieba przykrywa firanką dymu
niezwykle dziś ożywione sikory

Wystawiam leżak na słońce górnego pokładu
mistrzyni uśmiech zrzuca jak liście i mimo to
pozostaje uśmiechniętym mistrzem rozsypuje
słonecznik do wszystkich stu czterdziestu karmników

Jestem szczęśliwym uczniem zachodów słońca

Ładny. Szczególnie mocno przemawia do mnie pierwsza strofa. Jakbym widział jakąś szczególną fotografię.