wiersze

***

kiedy się regularna samotność przydarza
w odstępach wyliczalnych
wieczna i ulotna
słodzę ją niczym kawę
obrazem wczorajszym
to mi pomaga przetrwać do jutra

***

w późne wieczory
podsłuchuje nas zegar
starannie owijając sekundnikiem każde wyszeptane słowo
pocałunki nawet te bezgłośne rzeźbi na cyferblacie
odmierza westchnienia do nieuchronnego
dobranoc


Lśnienie
rozciągnięta jak pajęczyna cieniem kątów
zachłystuję się bezsennością
przechodząc w stan nieważkości

mrok podtapia myśli w kolebkach
rozbłysk
za
rozbłyskiem
pluszcze w płatach skroniowych
wielowątkowość skutkuje niedosłuchem odwróconym

MILCZEĆ !!!!!!!!!!

sen cichy sen
wpływam do jego wnętrza



***

tonę stopniowo
razem z gwiezdnymi perłopławami
dryfującymi przy mnie na wyciągniecie ręki
droga mleczna rozbrzmiewa muzyką ultradźwięków
płyniemy po okręgu
zanurzeni w zieloności narodzin kolejnej gwiazdy

jestem

zwiewnym pasmem myśli
ulotnych jak mydlane tęcze
krótkim spojrzeniem nad brzegiem kubka z kawą
punktem dłoni opartej na klamce
mokrej od deszczu
wieczornym muśnięciem rzęs
kilkoma oktawami śmiechu
echem kroków na półpiętrze schodów
szelestem skrzydeł kołujących gawronów
dźwiękiem dzwonów w samo południe
i
skrawkiem bezpańskiego nieba


***
jest taki czas
dojrzały
na jednej osi ust

namaszczona pierworodnym grzechem
zanurzam się w jordanie twojego ciała
jestem galileą wszelkiego stworzenia
narodzoną po trzykroć w ogniu
twoich ust oczu i dłoni
pośród okruchów turmalinu

***
jesteśmy miodnymi pszczołami
w wygniecionym zbożu dojrzałym na kłosie
śladem wiatru, szelestem skrzydeł gęsi wędrownych
w cieniu przydrożnych kamieni ustami zagarniamy błękit

***
wszędzie tu jestem obca
wyrwana ze swoich plejad
ze złotego pyłu i mgławic
skrzę się nocą
tęskniąc do rodzinnych zakątków
do
Helix Nebula
czuję wasz strach
i
smak nadchodzącej chwili
ułamku
ostatnich dotknięć
jestem obca
nie jestem Wasza
on jeden ma w sobie okruchy pyłu komet
nieuświadomione
nieakceptowane
zrozumie kiedyś
jak bardzo
jak niezmiernie
na końcach palców moich pamięć
na końcach rzęs jego pamięć
może żałuje
może pragnie
milczenie w grawitacji nie ma powłoki
ale
on
czuje zapach uciekających godzin
bodhi nadejdzie za późno
śpij
śnij
zapomnij

tamponada
zatrzymanie akcji serca
umieram parę razy w ciągu dnia i jeszcze parę w nocy
wykrwawiam się wewnętrznie
taka grecka tragedia przy pustej widowi
na scenie ja w masce aktor i widz
po d uśmiechem przyszytym do bladej skóry
purpura i krzyk
przy takim natężeniu decybeli trudno jest zasnąć
więc nie śpię
nie jem
nie oddycham
przełykam tylko tą karmazynową powódź
z nadzieją na równowagę
przecież to takie nie istotne przecież to takie bez znaczenia
nadchodzi czas kolejnej klaustrofobii
co u mnie słychać ?
nic ciekawego